Yaşam, bilincine varıldıkça daha bir güzel... Acı-tatlı tüm olaylarıyla birlikte bizim olduğu için, bizden bir anlam taşıdığı için güzel... Eğer dışındaysak yaşamın, var olmanın tadına varamıyorsak mutsuzuz demektir. Mutsuz, yalnız ve sevgisiz...
İnsan yüreğini sevgiden başka hiçbir ışık aydınlatamaz. Hiçbir değer sevgi gibi güç vereme...z, yüreklendiremez insanı...
Oysa seviyorsanız, gücünüzü kendinizden alacaksınız demektir. Ve güçlendireceksiniz bir başkasını... “Seni böyle güçlü kılan, benim sana olan sevgimdir” gerçeğini yaşayabileceksiniz.
Tüm bedeni, tüm yüreği aydınlanır, ışır insan sevdikçe...
Kin, nefret, kuşku gibi duygular, sevgiyle bağdaşamaz. Baştan başa iyilik, doğruluk, erdem kesilir insan sevdikçe.
Vermenin, almaktan daha büyük bir değer olduğunun bilincindedir seven yürek... Verip aldığının hesabını da tutmaz üstelik... Vermelerinin en cömertinde, almaların en yücesini yaşar. Ve şükreder Tanrı’ ya, sevebilme gücünü verdiği için...
“Egoist insan, aslında kendisini de sevmez” diyen Fromin çok haklı söylemiş. Işıksız, kör lamba nasıl aydınlatsın kendisini? Ve sevgisiz karanlıklardan nasıl seslensin insanoğluna?
Mutluluk yüreklerde, kitaplarda, sandıklarda kalıp gizlenecek bir kavram değildir. Şarkı olur, ışık olur, mutluluk da , dudaklardan gözlerdin taşıp gider... Zaptedemezsiniz; özgürlükle kardeştir. Baskıyı sevmez. Sessizliğin en derini, coşkuların en çağıltılısı onunla birliktedir. Güneşler size doğar, seviyorsanız eğer...
Varlığın ve yaşamın tadına, bilincine varıp, en belirgin sorumluluklardan en yüce özgürlüklere uçar insan sevdikçe...
Küçücük yüreğine tüm evreni sığdırır da insan gözlerinde yansıyan gerçeği haykırmak, anlatmak, duyurmak ister... Yüreğini ve gözlerini susturamaz. Işık ışık dağıtmak ister sevgisini yüreklere...
İyilerin en iyisi, güzellerin en güzelidir insan sevdikçe.....
İnsan yüreğini sevgiden başka hiçbir ışık aydınlatamaz. Hiçbir değer sevgi gibi güç vereme...z, yüreklendiremez insanı...
Oysa seviyorsanız, gücünüzü kendinizden alacaksınız demektir. Ve güçlendireceksiniz bir başkasını... “Seni böyle güçlü kılan, benim sana olan sevgimdir” gerçeğini yaşayabileceksiniz.
Tüm bedeni, tüm yüreği aydınlanır, ışır insan sevdikçe...
Kin, nefret, kuşku gibi duygular, sevgiyle bağdaşamaz. Baştan başa iyilik, doğruluk, erdem kesilir insan sevdikçe.
Vermenin, almaktan daha büyük bir değer olduğunun bilincindedir seven yürek... Verip aldığının hesabını da tutmaz üstelik... Vermelerinin en cömertinde, almaların en yücesini yaşar. Ve şükreder Tanrı’ ya, sevebilme gücünü verdiği için...
“Egoist insan, aslında kendisini de sevmez” diyen Fromin çok haklı söylemiş. Işıksız, kör lamba nasıl aydınlatsın kendisini? Ve sevgisiz karanlıklardan nasıl seslensin insanoğluna?
Mutluluk yüreklerde, kitaplarda, sandıklarda kalıp gizlenecek bir kavram değildir. Şarkı olur, ışık olur, mutluluk da , dudaklardan gözlerdin taşıp gider... Zaptedemezsiniz; özgürlükle kardeştir. Baskıyı sevmez. Sessizliğin en derini, coşkuların en çağıltılısı onunla birliktedir. Güneşler size doğar, seviyorsanız eğer...
Varlığın ve yaşamın tadına, bilincine varıp, en belirgin sorumluluklardan en yüce özgürlüklere uçar insan sevdikçe...
Küçücük yüreğine tüm evreni sığdırır da insan gözlerinde yansıyan gerçeği haykırmak, anlatmak, duyurmak ister... Yüreğini ve gözlerini susturamaz. Işık ışık dağıtmak ister sevgisini yüreklere...
İyilerin en iyisi, güzellerin en güzelidir insan sevdikçe.....
( Alıntı )
