Sana..

Geceler sana çıkıyor. Aşkın şiirine, sevdanın şarkısına.
Buram buram sen kokarken nefesim, hep seni dillendiriyor ne varsa. Göz kapağıma düşen kirpiklerinden görüyorum gülüşünü, öyle güzel bir anki bu, öyle vazgeçilmez bir zamanki bu, tutup da insanın uğruna ölesi geliyor.
Farkındamısın, baktığım yerleri sıvıyorum güzelliğinle, yaşamımın senden öncesine denk düşen sızıntılarını kapatıyor gülüşün. Seninle yeniden ben oluyorum. Seninle yeniden ben.
Görüyor musun?

Biliyoruzki, diğer yarımızı bulduk birlikte.
Sen bende
Ben de sende…

Satıra düşenleri topluyorum sen uyurken, her gece harflerinin altını kazıp sana çıkan yollar keşfediyorum yeni yeni, her yol başlangıç geliyor bana, sade, sessiz, yalnız, ama en çok da sen.
Yağmurlu havalarda yazdıklarını ayrı bir yere koyuyorum, hüznü başka bir yere, neşe bulduğumda seviniyorum biraz, notalarını buluyorum aşk şarkılarının, heceliyorum yeniden tek tek şiirleri; sana çıkıyorum.
Ne vazgeçişimi ne de gelişimi buluyorum, adım ne, neyim, hiç önemi yok bunun, sadece seni buluyorum
bildiğim bilmediğime karışıyor sonra, renkler birbirine giriyor, dilim harflere, harfler kelimelere
kelimeler sana ulaşıyor; gülüyorum.
Saçların soluğumu kesiyor okşarken, sana sıkıca sarılıp uyuduğum geceler hayal ediyorum, seni yaşayan, seninle yaşayan şehire kenarından kendimi ekliyorum...


Satıra duygu düşüyor, çoğalıyorum

senden bana akan nehirlere gülüşünden demetler atıyorken, içimden sana bir ömrü vermek geliyor,

veriyorum...