Karanlık bir yüzü var,
Yokluğunun
Beni kederlere salan !
Zehir zıkkım bir kara,
Düşlerimi siyaha yatıran
Sen
Ah sen
Düşüncemde ikamet ederken varlığın,
Alıp da hüznümü
Bana umut dolu sabahlar bağışlayan !
Ve Sen
Ah sen
Gecemi gündüze çeviren,
Aydınlıklarımı sevince boğan,
Küçük bir çocuk gibi yalpalarken ben yüreğinde yalın ayak
Bana pamuk pembe düşlere yürümeyi öğreten !
Ben
Ah ben
Kamaşıyor gözlerim ..
Bakamıyorum gerçeğe !
Ve ben
Ah ben
Geçtiğin yollarda bıraktığın çakıl taşları mı gözümü alan,
Yoksa gözlerindeki yıldızlar mı
Gecenin en koyusunda bile benimle olan
İşte bunu bir türlü cevaplayamayan !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder